Εναρκτήρια δήλωση της Αυτού Μακαριότητας του Καρδιναλίου Pierbattista Pizzaballa
Πατριάρχη Ιεροσολύμων για τους Λατίνους στην Κοινή Συνέντευξη Τύπου Κέντρο Notre Dame of Jerusalem
22 Ιουλίου 2025
«Είμαστε λυπημένοι αλλά πάντα χαρούμενοι· ως φτωχοί αλλά πλουτίζουμε πολλούς· ως μη
έχοντας τίποτα και όμως κατέχοντας τα πάντα».
(Β΄ Κορινθίους 6,10)
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Ο Πατριάρχης Θεόφιλος Γ΄ και εγώ επιστρέψαμε από τη Γάζα με ραγισμένες
καρδιές. Αλλά και ενθαρρυμένοι από τη μαρτυρία πολλών ανθρώπων που συναντήσαμε.
Μπήκαμε σε έναν τόπο καταστροφής, αλλά και υπέροχης ανθρωπιάς. Περπατήσαμε
μέσα από τη σκόνη των ερειπίων, περνώντας από κατεστραμμένα κτίρια και σκηνές παντού:
σε αυλές, σοκάκια, στους δρόμους και στην παραλία — σκηνές που έχουν
γίνει σπίτια για όσους έχουν χάσει τα πάντα. Σταθήκαμε ανάμεσα σε οικογένειες
που έχουν χάσει τον λογαριασμό των ημερών της εξορίας επειδή δεν βλέπουν ορίζοντα για
επιστροφή. Τα παιδιά μιλούσαν και έπαιζαν χωρίς να ανοιγοκλείσουν το μάτι τους —ήταν
ήδη συνηθισμένα στον θόρυβο των βομβαρδισμών.
Και όμως, μέσα σε όλα αυτά, συναντήσαμε κάτι βαθύτερο από την καταστροφή: την
αξιοπρέπεια του ανθρώπινου πνεύματος που αρνείται να σβήσει.
Συναντήσαμε μητέρες που ετοιμάζουν φαγητό για τους άλλους, νοσοκόμες που
περιποιούνται πληγές με ηπιότητα, και άνθρωποι όλων των θρησκειών εξακολουθούν να
προσεύχονται στον Θεό που βλέπει και ποτέ δεν ξεχνά.
Ο Χριστός δεν απουσιάζει από τη Γάζα. Είναι εκεί — σταυρωμένος στους τραυματίες,
θαμμένος κάτω από τα ερείπια και όμως παρών σε κάθε πράξη ελέους, σε κάθε κερί στο
σκοτάδι, σε κάθε χέρι που απλώνεται στους πάσχοντες.
Δεν έχουμε έρθει ως πολιτικοί ή διπλωμάτες, αλλά ως πάστορες. Η Εκκλησία, ολόκληρη η χριστιανική κοινότητα, δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε και να επαναλάβουμε ότι η αποστολή μας δεν είναι για μια
συγκεκριμένη ομάδα, αλλά για όλους. Τα νοσοκομεία μας, τα καταφύγια, τα σχολεία, οι
ενορίες μας — ο Άγιος Πορφύριος, η Αγία Οικογένεια, το Αραβικό Νοσοκομείο Αλ-Αχλί, η
Κάριτας — είναι χώροι συνάντησης και μοιράσματος για όλους: Χριστιανούς,
Μουσουλμάνους, πιστούς, αμφισβήτητες, πρόσφυγες, παιδιά.
Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι μόνο απαραίτητη — είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Η άρνησή της δεν είναι καθυστέρηση, αλλά καταδίκη. Κάθε ώρα χωρίς φαγητό, νερό,
φάρμακα και στέγη προκαλεί βαθιά βλάβη.
Το έχουμε δει: Άνδρες να περιμένουν στον ήλιο για ώρες με την ελπίδα ενός απλού
γεύματος. Αυτή είναι μια ταπείνωση που είναι δύσκολο να την ανεχθείς όταν τη βλέπεις με τα
ίδια σου τα μάτια. Είναι ηθικά απαράδεκτη και αδικαιολόγητη.
Υποστηρίζουμε, επομένως, το έργο όλων των ανθρωπιστικών φορέων – τοπικών και
διεθνών, χριστιανών και μουσουλμάνων, θρησκευτικών και κοσμικών – που διακινδυνεύουν
τα πάντα για να φέρουν ζωή σε αυτή τη θάλασσα της ανθρώπινης καταστροφής.
Και σήμερα υψώνουμε τη φωνή μας σε μια έκκληση προς τους ηγέτες αυτής της περιοχής
και όλου του κόσμου: δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον βασισμένο στην αιχμαλωσία, τον εκτοπισμό Παλαιστινίων ή την εκδίκηση. Πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος που να αποκαθιστά τη ζωή, την αξιοπρέπεια και όλη την χαμένη ανθρωπιά. Κάνουμε δικά μας τα λόγια του Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ από τον Αγγελικό Λόγο της περασμένης Κυριακής:
«Ανανεώνω την έκκλησή μου προς τη διεθνή κοινότητα να τηρεί το ανθρωπιστικό δίκαιο
και να σέβεται την υποχρέωση προστασίας των αμάχων, καθώς και την απαγόρευση της
συλλογικής τιμωρίας, της αδιάκριτης χρήσης βίας και της αναγκαστικής εκτόπισης του
πληθυσμού».
Ήρθε η ώρα να τερματιστεί αυτή η ανοησία, να τερματιστεί ο πόλεμος και να τεθεί το κοινό
καλό των λαών ως ύψιστη προτεραιότητα.
Προσευχόμαστε — και ζητάμε — για την απελευθέρωση όλων όσων στερούνται της
ελευθερίας τους, για την επιστροφή των αγνοουμένων, των ομήρων και για την ίαση των
πολύπαθων οικογενειών από όλες τις πλευρές.
Όταν τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα έχουμε ένα μακρύ ταξίδι μπροστά μας για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία ίασης και συμφιλίωσης μεταξύ του Παλαιστινιακού Λαού και του Ισραηλινού Λαού, από τις πάρα πολλές πληγές που έχει προκαλέσει αυτός ο πόλεμος στις ζωές πάρα πολλών: μια γνήσια, επώδυνη και θαρραλέα συμφιλίωση. Χωρίς να ξεχνάμε, αλλά να συγχωρούμε. Χωρίς να σβήνουμε πληγές, αλλά να τις μετατρέπουμε σε σοφία. Μόνο ένα τέτοιο μονοπάτι μπορεί να κάνει την ειρήνη δυνατή — όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ανθρώπινα. Ως ποιμένες της Εκκλησίας στους Αγίους Τόπους, ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας σε μια δίκαιη ειρήνη, στην άνευ όρων αξιοπρέπεια και σε μια αγάπη που υπερβαίνει όλα τα σύνορα.
Ας μην μετατρέψουμε την ειρήνη σε σύνθημα, ενώ ο πόλεμος παραμένει το καθημερινό
ψωμί των φτωχών.